บทที่ 2 ผู้ช่วยเลขาคนใหม่ 2
ประตูห้องทำงานถูกเคาะเบา ๆ ทำให้ชลาสินธุ์กลับมายังโลกตรงหน้าอีกครั้ง แทนที่จะอยู่กับคนในใจต่อไป เขาสังเกตได้ว่า เสียงที่เคาะประตูนั้นเบาเกินกว่าที่จะเป็นมือของคุณประภาพรเลขาของเขา แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เมื่อเมื่อคนที่เปิดประตูในมือถือถ้วยกาแฟนั้นคือ คนที่เพิ่งจะเดินใจเลยจนเกือบจะโดนรถของเขาเฉี่ยวเอาเมื่อสักครู่นี้เอง
ผู้หญิงคนนี้รูปร่างคล้ายธารากานต์เอามาก ๆ ส่วนสูงน่าจะต่างกันไม่กี่เซ็น ความหนาของร่าง ก็ออกจะบางเท่า ๆ กัน จะมีก็แต่
แววตาที่แปลก ๆ นั่น ที่จ้องมองเขาจนรู้สึกอึดอัด
“เอ่อ...คุณภาให้ดิฉันเอากาแฟมาให้ค่ะ”
“เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ” ชลาสินธุ์บุ้ยปากบอกที่ที่เธอต้องวางถ้วยกาแฟ “เด็กใหม่คุณภาหรือ”
“ค่ะ ดิฉันทำงานกันบคุณภามาได้สองสัปดาห์แล้วค่ะ”
ชลาสินธุ์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนหน้าที่เขาจะไปอังกฤษเพื่อดูงานนั้น ลูกน้องของคุณภา เลขาฝีมือดีของเขาต้องลาออกกะทันหันเพื่อตามสามีไปทำงานต่างจังหวัด ไม่น่าเชื่อว่าในเวลาแค่สองสัปดาห์ คุณภาจะได้ผู้ช่วยคนใหม่เร็วขนาดนี้
แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อพบว่า ดวงตาของหญิงสาวหน้าใหม่นั้นยังคงจ้องนิ่งอยู่บนใบหน้าของเขาไม่เลิก มันนานจนรู้สึกผิดสังเกต
“หืม?”
“อ้อ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”
“ไปได้มาจากไหนครับคุณภา” ชลาสินธุ์ถามขึ้น ในช่วงเย็นวันเดียวกันนั้น ตอนที่ณิชชาล่ำลาทุกคนกลับบ้านไปแล้ว แต่ประภาพรยังคงต้องรอสามีมารับจึงจัดการกับงานต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเจ้านายหนุ่มออกมาจากห้องทำงาน
“เขามายื่นใบสมัครพอดีน่ะค่ะ ไม่รู้ว่ารู้ได้ยังไงว่า ทางเรากำลังจะเปิดรับ แล้วดูประวัติการทำงานก็ไม่ได้แย่นะคะ คุณสินธุ์จำบริษัทวีซีเจ
ได้ไหม บริษัทนั่นทีแรกก็เล็กนิดเดียว รับแต่งานก่อสร้างหมู่บ้านไม่เกินยี่สิบหลัง แต่ว่าเติบโตได้ดีตอนที่มีน้องณิชเข้าไปอยู่นี่แหละค่ะ ตอนนี้เห็นว่า รับงานเหมือนเราทุกอย่างแล้ว เพียงแต่สเกลเล็กกว่าเท่านั้น เรื่องนี้พี่เลยคิดว่าน่าจะลองรับมาทำงานด้วยกันดูค่ะ เรื่องฝีมือไม่น่าจะต้องห่วง”
“เรื่องฝีไม้ลายมืออะไรผมแล้วแต่คุณภาเลยครับ แต่ผมว่า เรื่องอื่นมีอะไรแปลก ๆ”
ตลอดทั้งวันนี้ ผู้หญิงคนนั้นหากว่าได้มีโอกาสมองเขา ก็มักจะมองไม่วางตา แววตาบางทีก็ดูเศร้า แต่บางครั้งก็ดูเหมือนรักเขามากมายเหลือเกิน
รัก...อะไรขนาดนั้น แล้วเศร้าเรื่องอะไรกัน
แล้วจะจ้องทำไมนักหนา
“หืม? แปลกยังไงคะคุณสินธุ์ มีอะไรที่พี่ควรรู้หรือเปล่า” ประภาพรทำงานมานาน เรื่องความสัมพันธ์เลขาท่านประธาน เธอย่อมรู้ดีว่าไม่ได้มีแต่ในนิยาย และเธอค่อนข้างระวังเรื่องนี้ให้เจ้านายมาก ด้วยรู้ว่า เจ้านายไม่ชอบให้มีเรื่องแบบนี้ในที่ทำงานเลย ที่อื่นอย่างไรคุณเลขาไม่ทราบ แต่ที่บริษัทแห่งนี้นับจากคุณพ่อมาสู่ลูกชายคนโต หากจับได้ว่าใครมีแนวโน้มจะเข้าหาพวกเขาด้วยเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน เป็นต้องโดนระเห็จออกไปซะหมด
ใครจะรักเดียวใจเดียวเท่าเจ้านายคนก่อน
ส่วนเจ้านายคนนี้ ก็ไม่มีใครเข้ามาทำให้ใจอ่อนสักที
คุณเลขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า...อยากให้เป็นฝั่งเป็นฝาไปสักที แต่ก็ต้องถูกทำนองคลองธรรมด้วย
“อ่า...ไม่รู้สิครับ ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ อาจจะยังใหม่ด้วยมั้งครับ ไว้มีอะไร ผมค่อยเล่าให้คุณภาฟังดีกว่า” ชลาสินธุ์เลือกที่จะไม่พูดออกไป เพราะเขากำลังรู้สึกว่า มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องชู้สาว และเขาก็ไม่อยากจะมีข่าวคาว ซุบซิบอะไรไปทางนี้มากนัก ดังนั้นจัดการให้เงียบที่สุด ยุ่งเกี่ยวกับให้น้อยที่สุดน่าจะดีกว่า
แต่ถ้าให้กินฟรี ก็ไม่แน่นะ
“นอกจากฝีมือแล้ว พี่ยังเลือกน้องณิชจากโหงวเฮ้งด้วยนะคะ” เลขาสาวใหญ่ชวนคุยต่อ
“หืม?”
“คุณสินธุ์ดูสิคะว่า น้องณิชน่ะ มีรูปร่างหน้าตาบุคลิกลักษณะเหมือนใคร”
ชลาสินธุ์นิ่งคิดถึงใบหน้าที่มาวุ่นวายทั้งวันกับตนในวันนี้แล้วก็พยักหน้ากับตัวเองสองสามครั้ง
“ใช่ไหมล่ะคะ” ประภาพรยิ้ม “น้องณิชน่ะ เหมือนคุณกานต์อย่างกับพี่น้องเลยค่ะ ไม่สิ มองข้างหลังน่ะ อาจจะคิดว่าฝาแฝดเลยก็ว่าได้ แล้ว
คุณกานต์น่ะ ทั้งเก่ง ทั้งอัธยาศัยดี เป็นได้ทั้งสมองและหน้าตาให้กับชลา
จิราของเรา พี่คิดว่า น้องณิชก็ไม่น่าจะต่างกันเท่าไรหรอกค่ะ ขอเวลาให้คุ้นเคยกับที่นี่สักนิด” ประภาพรบรรยายสรรพคุณผู้ช่วยตัวเองเสียยกใหญ่
ชลาสินธุ์พยักหน้าไปเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ คิดตามคำบอกเล่าของเลขาส่วนตัวที่ทำงานกันมาหลายปี ฝีไม้ลายมือในการทำงานของเลขาคนนี้เขาไม่เคยสงสัย เรื่องมองคนก็เช่นกัน และยิ่งมีคำว่า ‘กานต์’ มาการันตี ความสงสัยเรื่องการทำงานของณิชชาก็ไม่มีในหัวของเขาแล้ว จะมีก็แต่พฤติกรรมแปลก ๆ ของเจ้าตัวที่เขารับไม่ค่อยได้นั่นแหละ
หรือว่า...?
